ÇEÇELİ KARA MURAT

Minkarip-Mıngırap köyü bugünkü ismiyle Çamyuva köyünde yapılan muharebeyi kaybeden Yunan kuvvetleri panik halinde Gediz civarındaki kuvvetlerle birleşmeyi amaçlamaktadır. Ama yollarını kaybetmişlerdir. Mıngırap ve Aşağı Karacahisar köylerini ateşe verirler. O sırada çobanlık yapmakta olan Çeçe köylü (bugünkü adı Çamsu) Kara Murat ismindeki yiğidi esir alarak rehberlik yapmasını isterler. O da canı pahasına Gediz’e giden yol istikametini değil de Türk kuvvetlerinin yoğun olduğu istikameti göstererek Yunan orduları başkomutanı General Trikopis ve içinde bulunduğu büyük bir birliğin silah bırakarak teslim olacağı sonu hazırlayıp lâyıklarını buldurur. Lâyıklarını bulmadan önce de kendilerini oyuna getirdiğini fark ettikleri anda kasatura darbeleriyle vahşîce katletmişlerdir Çeçeli Kara Murat’ı… O, bu uğurda fedakârca can veren nice Murat, Mahmut ve Mehmet’lerden sadece bir tanesidir…

O günlerin manzarasını tekrar tekrar gözler önüne serelim ki hazır vatan, hazır devlet, hazır bayrak ve hazır hürriyet bulan sonraki nesiller bunların yokluğunun ne demek olduğunu iyice kavrasın, değerlerini iyi bilsin, korusun ve geliştirsin…

Çece Köylü Kara Murat Öyküsünün Bir Başka Anlatımı:

Fikret KARAKOYUNLU (Uşak Kaymakamlarından)

            Hey efeler diyarı Uşak hey!.. Ben şimdi senin ebedîleşmiş kahramanlık destanlarından ancak mütevazı bir yaprağı çeviriyorum. Gözlerimin önünde, arslan yelesi gibi omuzlarını okşayan güzel çıkmaları, güneşten kavrulmuş mor cepkeni, yeryüzünün en asil gururunu taşıyan eğilmez başıyla Kara Murat canlanıyor... Onun bu yakışıklı efe kıyafetinde, eşsiz efe şahsiyetinde yurdun milyonlarca Kara Muratlarını, Mehmetlerini mihraklanmış görüyorum.

            Bütün bu adlı ve adsız ülke kahramanları şimdi Dumlupınar’da granitleşmiş güneş gözleriyle ebediyete bakan Meçhul Asker abidesinin alnında ve göğsünde yaşıyor. Abideler, Heykeller olmasa da dünya tarihi yeryüzünün en bahadır ve muhteşem kahramanı olarak daima bizim Mehmetçik’i selamlayacaktır:

            Askerden henüz tebdil havalı dönmüş bir delikanlı tasavvur ediniz. Bu sırada Türk milleti mukadderatının en karanlık ve uğursuz günlerini yaşamaktadır...

            Kara Murat Uşak-Gediz arasındaki Kusra yamaçlarına yaslanmış, derin bir ıstırap içinde düşünürken bir aralık gözleri çok uzaklarda askeri yürüyüş koluna takılıp kalıyor... Tertemiz yüreği bunların düşman askeri kuvvetlerine mensup olabileceğine ihtimal vermek istemiyor. İçinde hiç sinmeyen bir ümit meşalesi var sanki... Kol yaklaştıkça Kara Murat’ın sinirleri geriliyor ve nihayet acı hakikatle karşı karşıya gelmiştir... Kara Murat’ı çağırıp, yolu soruyorlar...

            - Bizi en kısa yoldan Uşak-Afyon demiryoluna götüreceksin.

            Kara Murat yorgun ve hasta ciğerleriyle soluyor. Karşısındaki acı hakikate rağmen içindeki meşale hala sönmemiştir... Titrek ve heyecanlı bir sesle adeta homurdanır gibi şu azimli ve kararlı cevabı veriyor:

            - Peki, gidelim...

            Bir saat sonra bu askeri kıta Kusra deresinin en sarp, en çıkılmaz ve müdafaaya elverişsiz yerinde bulunuyor...

            Bu sarp ve çıkılmaz dereye niçin ve hangi maksatla sokulduğunu anlayan kumandanın vahşi bir tavırla bağırdığını işitiyorlar:

            - Hain, alçak”..

            Yine azimli bir cevap, ıstırap dolu ağır bir ses, dünyanın en feragatli ve asil sesi... Kara Murat’ın sesi duyuluyor:

            - Namert gavur... İstediğini yap... Bir Kara Murat’la bu millet ölmez... Ben vazifemi yaptım...

            Kara Murat’ın hasta ciğerleri, süngülerin namert ucuyla deliniyor... Türk Milleti, istiklal ve şerefi uğruna, kahraman evlatlarından birisini daha bağrına gömüyor... Kara Murat’ın göğsüne Türk Bayrağı gibi yayılan temiz cevherini ve vatan olmak vasfını[2] verirken; tepeleri ele geçirmiş olan Türk kumandanı Kusra deresine sıkışmış olan düşmandan “Teslim” işareti alıyor...

            Fedai bir Türk çocuğu düşmanı hayatı bahasına ve neticesini bilerek Kusra deresinin çıkılmaz bir yerinde pusuya düşürürken, uzaktan hadiseyi seyreden Hafız adlı diğer bir kahraman da bu haberi Uşak’ın Mıngırap köyünden Halil vasıtasıyla en yakın Türk birliğine ulaştırmıştır.

            Pek az bir zaman sonra müjdeler biri birini kovalıyor. Bedbaht düşman kumandanı, civanmert hasmının önünde alnını toprağa değdirerek, kılıcını, kürenin en büyük askerine, Mustafa Kemal’e teslim ediyor...

            Türk milletinin kahraman evlatları makûs giden talihlerini bir kere daha yeniyorlar...

            Biz bu toprakları, Kara Muratların, Halillerin, Mehmetlerin ölçüye ve akla sığmayan fedakarlıklarına borçluyuz, istiklalimizi onların kanı ve kemikleri üzerinde kurduk. Kara Muratların, Mehmetlerin büyük hatırası önünde takdis ve tazimle eğilerek, yürekten şu hakikati tekrar ediyorum:

            Ne Mutlu Türk’üm Diyene!...